กลับมาองว่าเป็นเพียงสัตว์ไม่ได้มีค่าอะไรที่ต้องให้ความสำคัญ เห็นชีวิตผู้อื่นเห็นเป็นเรื่องสนุกเมื่อได้กลั่นแกล้ง เรื่องหลอนที่จะเล่าเรื่องนี้เกี่ยวกับเวรกรรม ที่เขาพูดกันว่ากรรมติดจรวดเป็นอย่าไร จะขอเล่าย้อนเรื่องราวกลับไปสักประมาณ 30 กว่าปีที่ผ่านมา  เรามีเพื่อนคนนึงสมมุติว่าชื่อเอ เอเพื่อนเราคนนี้มักจะเป็นคนที่ค่อนข้างเกเรสักหน่อย เอมีอาชีพส่วนตัว เขาเปิดอู่ซ่อมรถยนต์ ฝีมือดีมาก ลูกค้าก็เยอะมากเพราะด้วยฝีมือที่ดีและบริการดี แต่เรื่องนิสัยเกเรของเอ ที่ไม่ค่อยจะดีนักและแก้ไม่หาย คือเอมันเห็นหมาไม่ได้ มันชอบขับรถไล่เยียบหมาทุกครั้ง ถ้าหมา ไม่หนี ไม่หลบ เพราะมีปมในใจคือสมัยเด็กๆเอมันเคยถูกหมาไล่กัด และมันก็ถูกหมากัดต้องไปฉีกยากันหมาบ้า สมัยก่อนถ้าใครถูกหมากัดก็จะต้องถูกฉีดยารอบสะดือเลย เอเป็นอีกคนหนึ่ง ที่ถูกหมาแม่ลูกอ่อนกัดเพราะมันเองแอบไปเอาลูกหมามาเล่น

เรื่องเล่าผีเรื่องนี้เป็นเรื่องเล่าผีที่เป็นหนึ่งในนิทานเรื่องสั้นของ Scary Stories to Tell in the Dark ซึ่งเป็นเรื่องราวของหญิงสาวที่ฝันถึงเหตุการณ์แปลก ๆ บางอย่าง และในที่สุดเธอก็ต้องประสบกับเหตุการณ์ที่เหมือนกับในฝันจนทำให้เธอนั้นรู้สึกแปลกใจเป็นอย่างมาก เรื่องราวนี้จะเป็นอย่างไรบ้าง น่ากลัวขนาดไหน ไปติดตามอ่านกันเลย ในคืนหนึ่งเลซี มอร์แกน ได้ฝันว่าเธอกำลังเดินขึ้นบันได เมื่อเธอเดินขึ้นไปจนถึงชั้นบนสุด เธอก็ได้เดินเข้าไปในห้องนอนห้องหนึ่ง ซึ่งพรมในห้องนอนนั้นมีลักษณะเป็นสี่เหลี่ยมขนาดใหญ่ต่อกัน หน้าต่างแต่ละบานของห้องนั้นถูกตอกยึดด้วยตะปูขนาดใหญ่ที่ยังคงยื่นออกมาจากเนื้อไม้ ในความฝันเลซีได้นอนอยู่ในห้อง ๆ นั้น

เรื่องเล่าผีเรื่องนี้เป็นเรื่องเล่าผีหลอน ๆ ที่ชวนขนหัวลุก ซึ่งเป็นเรื่องราวเกี่ยวกับผีที่ถูกฝังในบริเวณสวนในบ้านของเด็กชายคนหนึ่ง เขาถูกเด็กชายขโมยนิ้วโป้งเท้าของเขาไป และนี่ก็เป็นสิ่งที่ทำให้เขาต้องออกไปตามหานิ้วโป้งเท้าของตัวเองกลับมาคืน เรื่องเล่าผีเรื่องนี้จะหลอนชวนขนหัวลุกมากขนาดไหน ไปติดตามกันเลย ในวันหนึ่งเด็กชายคนหนึ่งได้ขุดดินที่สวนของเขา เขาได้เหลือบไปเห็นนิ้วโป้งเท้าขนาดใหญ่ที่ยื่นออกมาจากพื้นดิน เด็กชายได้จับนิ้วโป้งนั้นและพยายามดึงมันออกมาอย่างแรง แต่นิ้วโป้งก็ยังคงติดอยู่ที่พื้นดิน เขาจึงพยายามดึงมันด้วยแรงที่มากขึ้นกว่าเดิม จนกระทั่งนิ้วโป้งนั้นหลุดออกมาจากพื้น และเขาก็ได้ยินเสียงอะไรบางอย่างร้องครวญครางแล้วหนีไป เด็กชายได้นำนิ้วโป้งที่เขาพบไปโชว์ให้แม่ของเขาดู แม่ของเขาก็พูดขึ้นว่า “มันดูเป็นเนื้อที่น่ากินใช่เล่นเลยนะเนี่ย! งั้นเดี๋ยวแม่จะเอาไปใส่ในซุปแล้วเราจะกินมันเป็นอาหารเย็นกันนะจ๊ะ” บนโต๊ะอาหารในค่ำคืนนั้น พ่อของเด็กชายได้ช้อนนิ้วโป้งนั้นขึ้นมา เขาได้ตัดแบ่งมันเป็นสามส่วน และแบ่งกันกินคนละชิ้นกันอย่างเอร็ดอร่อย หลังจากที่พวกเขาทานอาหารเย็นกันเสร็จเรียบร้อยแล้ว พวกเขาก็แยกย้ายกันไปเข้านอน

เรื่องเล่าผีเรื่องนี้เป็นเรื่องเล่าผีนิทานสยองขวัญที่อยู่ใน Scary Stories to Tell in the Dark ซึ่งเป็นนิทานรวมเรื่องสั้นสยองขวัญเอาไว้ และ Harold หุ่นไล่กา ฮาโรลด์ ก็เป็นหนึ่งในนั้น เรื่องราวนี้จะเป็นอย่างไรไปติดตามกันเลย  โทมัส และอัลเฟรด ทั้งสองเป็นชาวนาเลี้ยงวัว เขามักจะต้อนวัวขึ้นไปกินหญ้าบนภูเขาเป็นเวลา 2 เดือน ก่อนที่จะกลับลงมา มันเป็นงานที่ง่ายและเป็นงานที่น่าเบื่อเช่นกัน สิ่งที่พวกเขาต้องทำมีเพียงการดูวัวกินหญ้า กลับมาที่กระท่อมเพื่อกินอาหาร

เรื่องเล่าผีต่อไปนี้เป็นเรื่องเล่าผีเฮี้ยน ซึ่งเป็นเรื่องราวที่คุณฟ้า เธอเคยเป็นหนึ่งนางรำในคณะรำบวงสรวง และต้องบอกก่อนว่าเรื่องราวบางส่วนนั้นอาจมีความผิดพลาดหรือคลาดเคลื่อนไปบ้าง เนื่องจากคุณฟ้าได้ยินมาจากคนอื่น ๆ ในคณะอีกทอดหนึ่ง เธอไม่ได้ประสบด้วยตัวเองโดยตรง โดยเรื่องเล่าผีนี้จะเกี่ยวกับเรื่องเล่าผีไทยที่ออกแนวสยองขวัญและค่อนข้างเฮี้ยนมากทีเดียว หลังจากเรียนจบ ปวช. ได้ไม่นาน ฟ้าก็เข้าเป็นสมาชิกของคณะรำบวงสรวงเล็ก ๆ ซึ่งมีนางรำเพียงแค่ 5 คน รวมตัวฟ้าด้วย นอกจากนั้นที่นี่ยังเปิดเป็นโรงเรียนสอนรำ โดยมีผู้ดูแลคณะเป็นนางรำเก่าและครูสอนรำชื่อครูนวลเป็นผู้ดูแลอยู่ คณะของเธอเดินทางไปทั่วภูมิภาค แล้วแต่จะมีคนจ้าง ด้วยชื่อเสียงที่ดีจากลูกค้าเก่า ๆ จึงทำให้มีงานมาตลอดอย่างไม่ขาดสาย

 นักเรียนหลายคนคงจะเคยผ่านการเข้าค่ายมาแล้ว ซึ่งการเข้าค่ายส่วนใหญ่นั้นก็จะไปที่ค่ายทหาร ไม่ว่าจะเป็นนักเรียนที่เรียนลูกเสือ เนตรนารี ยุวกาชาด หรือแม้กระทั่งนักศึกษาวิชาทหารเองก็ต้องผ่านการเข้าค่าย โดยเรื่องราวนี้เป็นเรื่องเล่าผีไทย เรื่องเล่าผีเฮี้ยน ซึ่งเป็นผีจากค่ายทหารแห่งหนึ่งที่โอ๊ตและเพื่อน ๆ เป็นคนประสบพบเจอมากับตัว และเขาก็อยากจะนำเรื่องราวของเขามาเล่าให้ทุกคนฟัง เรื่องราวก็มีอยู่ว่า โอ๊ตนั้นจะต้องไปเข้าค่ายลูกเสือกับทางโรงเรียน ในขณะนั้นโอ๊ตเรียนอยู่ชั้นมัธยมศึกษาปีที่ 3 ซึ่งถือเป็นปีสุดท้ายของการเรียนลูกเสือ และเมื่อเข้าค่ายเสร็จก็ใกล้จะถึงเวลาปิดเทอมแล้ว โอ๊ตตั้งใจว่าเมื่อเรียนจบมัธยมศึกษาปีที่ 3 แล้ว เขาจะเรียนต่อสายสามัญและเรียน รด. เพราะโอ๊ตชอบทางด้านนี้ เขาจึงอยากที่จะฝึกร่างกายของเขาให้แข็งแรง

ในช่วงสมัยก่อนนั้นที่ต่างจังหวัดไม่มีอะไรที่จะสนุกเท่าการได้ไปดูหนังดูลิเกแล้ว เพราะสมัยนั้นยังบางที่ยังไม่ไฟฟ้าหรือไม่มีทีวี เลยด้วยซ้ำ และเวลาที่จะมีลิเกมาแสดงหรือเรียกว่าเปิดวิกก็มักจะทำการแสดงกันในวัด และเรื่องผีที่จะเล่าต่อไปนี้เป็นเรื่องที่เกิดขึ้นเพราะลิเก ที่เปิดการแสดงเพื่อสร้างความบันเทิง แต่สิ่งที่ได้รับกลับเป็นเรื่องหลอนกับเราแทนนั่นเอง  คืนหนึ่งมีลิเกมาแสดงที่วัด เป็นเรืองปกติมากที่ทั้งเด็กทั้งคนแก่จะรู้สึกตื่นเต้นมาก เราก็เหมือนกันที่อดตื่นเต้นไม่ได้รีบเตรียมตัวกันแต่วันเลยละ ก็เพื่อหวังจะไปจับจองที่นั่งหน้า ๆ จะได้ดูหน้ากันอย่างชัด ๆ และอุปกรณ์สำคัญที่ขาดไม่ได้ที่ต้องแบกเสื่อไปด้วย เอาไว้ปูนั่งดูลิเกกัน คืนนั้นดูไม่น่าจะมีเหตุการณ์อะไรเลย แถมคนไปดูกันเยอะมาก ประมาณสักทุ่มครึ่งได้ หลังจากที่ออกแขกแล้ว ขณะที่โฆษกกำลังประกาศออกไมล์ว่า ลิเกพร้อมที่จะทำการแสดงแล้ว เราก็กำลังรอดูการแสดง ทันใดนั้นเครื่องปั่นไฟก็ดับลงทันที โรงลิเกมืดไปหมดทั่วทั้งบริเวณดำมืดสนิท

เรื่องเล่าผีเฮี้ยนนี้เป็นเรื่องเล่าจากประสบการณ์ของฮาย ที่ได้ประสบพบเจอกับเรื่องราวหลอน ๆ ภายในที่ทำงาน ซึ่งเธอเองนั้นก็ไม่เคยเจอเหตุการณ์แบบนี้มาก่อน และก็ไม่คิดว่าจะได้เจอกับตัวเองด้วย ในตอนที่ฮายเรียนจบมาใหม่ ๆ เธอก็ยังไม่มีงานทำ ถึงแม้ว่าจะพยายามหางานในสายงานที่ตัวเองเรียนจบมาแล้วแต่ก็ยังไม่ได้งานสักที จึงทำให้เธอตัดสินใจที่จะสมัครงานที่ตัวเองพอจะทำได้ไปก่อนเพื่อไม่ให้เป็นการเดือดร้อนต่อที่บ้าน แล้วต่อมาฮายก็ได้ทำงานที่บริษัทขนส่งเล็ก ๆ แห่งหนึ่งซึ่งอยู่แถวชานเมือง ฮายได้เข้าไปทำงานในฐานะลูกจ้างที่มีหน้าที่คอยเช็คสินค้าต่าง ๆ ให้ครบก่อนที่รถจะมารับเอาสินค้าไป มันเป็นงานง่าย ๆ ที่ไม่ต้องคิดอะไรมากจึงทำให้ค่าจ้างที่ได้มานั้นก็ไม่ได้สูงมากเช่นกัน ฮายเป็นน้องใหม่ในที่ทำงานจึงโดนแซวอยู่หลายครั้งในเวลาที่ทำงานผิดพลาดหรือไม่ถูกต้อง แต่คนก็แซวด้วยความเอ็นดูและสอนงานให้เธอทุก ๆ ครั้ง ทำให้เธอรู้สึกว่าพี่ในที่ทำงานนั้นเป็นกันเองและใจดีมาก

ผมใช้ชีวิตอยู่ในแต่ละวันด้วยความหวาดกลัว พ่อและแม่เลี้ยงของผมทำร้ายร่างกายผมรายชั่วโมง ข้าวที่ผมได้กินนั้นไม่ต่างจากอาหารหมา พวกเขาเลี้ยงผมเพื่อเป็นที่ระบายอารมณ์ เลี้ยงพอให้มีชีวิตรอดอยู่ไปวัน ๆ จะได้ทำร้ายร่างกายผมได้ แต่ในวันนี้ไม่ใช่อีกแล้ว ผมได้กลับมาหาครอบครัวของผมอีกครั้ง นี่คือบ้านเก่าของผม บ้านของพ่อแม่ที่แท้จริงของผมที่จากกันไปหลายสิบปี วันนี้ผมหาพวกท่านเจอแล้ว และจะกลับไปอยู่กับพวกท่านอย่างมีความสุข บ้านหลังนี้ไม่ใหญ่มาก ขนาดกลาง ๆ แต่สะอาดและอบอุ่น สมาชิกมีไม่เยอะ มีพ่อ แม่ และผม พวกเราใช้ชีวิตประจำวันกันอย่างมีความสุข จนกระทั่งผมรู้ตัว เราไม่ได้ใช้ ชีวิต